Al maré l'avèva la brótta abitùdin ed scurzèr a lèt e la muiér la bruntlèva sàmper e la gèva: "Ón ed 'sti dé te v'drè ch'at sèlta fóra tótti el budèl, ninén!" Ló als n'infreghèva e l'andèva drétt a fèr del gràn scuràzz! Un dé la muìér la se stufé e l'andé dal b'chèr a cumprèr un chìllo ed budèl ed bà e a la nót la mité incósa int al lèt, in ch'al mànter che al maré al durmèva (e al scurzèva). Dàpp un pó la sinté fèr di gnécch, di zìgh e di muvimént, mó la sté zétta. La matén-na la d'màndé al maré:
"Cus'avèvet stanót da prilèr pr'al lèt?"
"Stà bóna, par caritè! Al sèt t'avèv rasàn? L'é suzèst própi quàll che t'gèv té: ai ò caghè tótti el budèl!"
"Dit dabàn? Èt sintó mèl?"
"Quànd egli én v'gnó fóra, am n'in sàn gnànch acórt, mó al difézzil l'é stè a turnèr a méttri dànter!"
Nessun commento:
Posta un commento