Int l'Amazònia, in vàtta à un alber, un tucàn l'é drì ch'al bàvv un fiàsch ed vén. Ai pàsa una sémmia ch'a gli d'mànda:
"Di' só, tucàn, èt un bichìr ànch par mé?"
"Zért ch'a l'ò, vén só".
I én tótt dù in vàtta ch'ì bàvven, quànd ai pàsa una lusértla ch'la sént l'udàur dal vén e a gli d'mànda:
"Tucàn, in èt ànch par mé?"
"Ai n'ò par té, par mé e par la sémmia ch'l'é qué bèle imbarièga. Vén só ànca té".
Quànd ànch la lusértla l'avé b'vó un bèl póch, la gé:
"A m'é v'gnó una gràn sàid: a vàgh a bàvver d'l'àqua".
La và al fiómm e l'incàntra un cucudréll che à gli dìs:
"Óu, lusértla, t'am pèr un póch instiatinè, cus'èt fàt?"
"Stà bàn, al tucàn al m'à dè da bàvver…"
"Parché? Èl dal vén? Pusébbil che mé an sèva mài gnìnta?" e vì ch'al và vérs l'àlber: "Di' só, tucàn, ai sàn ànca mé".
Al tucàn, imbariègh anca ló ch'mé un zvàtt, al guèrda zà e al dìs:
"Sócc'mel, lusèrtla, mó quànt'àqua èt b'vó?"
Nessun commento:
Posta un commento