AL GNUGNÉN (n. 278)

Ón al và int un negózi ed casaléngh e al cumàss a gli d'mànda:

"Ch'sa pósia dèri?"

"Un gnugnén".

"Cósa?"

"Un gnu-gnén" al dìs pió ciaramànt.

"An ò gnànch capé".

"Gnócc'mél, che gnucàn: ai ò gnétt un g-n-u-g-n-é-n!"

"Ch'al spèta un mumànt ch'ai mànd un mì coléga".

Mó ànch al coléga an capéss gnìnta e i ciàm'n al diretàur.

"Écco ch'al dégga pùr a mé ch'a sàn al responsàbil".

"A gnóii un gnugnén!".

Al diretàur an capéss gnànca ló, mó l'à un'idéa: al vèrra l'óss d'la cantén-na e al ciàma:

"Artùro!"

"Gnè, gnàur gniretàur!"

"Vén só e và a sénter lulà ch'al c'càrr cumpàgn a té".

Arturo al và.

"Gnongnórno: gnàl gnégga gnùr a gné" e al cliànt: "Gnùm gnólel pr'al gnùl?"

"Gnà, gnà, gnànca gné a gnàn gnèd gnàcsé".

"Gnenàlmant! A gnóii un gnugnén".

"Gnùmm le gnólel, gnrànd, gnén, gnànch o gnàss?"

"Gnùmm gnài gnèr, gnàr gnè l'é gnistàss".

Artùro ai al tól, al l'inchèrta, l'arscód, al ringràzia e al salùta. Tótt chi èter trì, curiùs, i córren a d'mandèri:

"Dì só, ch'sa v'lèvel?"

"Un gnugnén!".