AL WÙSTER (n. 98)

Dù amìgh imbariagón i én dàntr'à un bar chi bàvven, sàul che, al mumànt ed paghèr, is n'acórzen d'èser tótt dù in bulàtta dùra.

"Cùmm fàggna?" al d'mànda ón.

"Làsa fèr a mé" e al tìra fóra ed bisàca un wùster, als l'infìla int la fàssa e al dìs con ch'l'èter: "Dài, cióccia ch'al wùster qué".

Apànna che al barésta al vàdd un spetàquel dal gèner al s'incàza: "Brótt pùrz! Fèr di lavurìr acsé int un lochèl póbblich!" e ai càza fóra in mèz à la strè.

"Ostia, sèt t'è avó un bèl'idèa! Acsé avàn b'vó grètis! Dài, andàn int un èter bàr".

In ch'l'èter bàr, stàssa séna e, tótt cuntént, e sàmper pió instiatinè, i fàn al gìro ed tótt i bàr. Dàpp a trài o quàtr'àur, imbariègh dùr, i n'in pólen pió ed bàvver, mó i àn fàm e ón al dìs:

"S'magnàggna al wùster adès?"

"S'magnàggna cósa? Al wùster? Magàri, mó a l'ò pérs quànd a sàn v'gnó fóra dal secànd bàr!"