INT L’AMAZÒNIA (n. 204)

Int l'Amazònia, in vàtta à un alber, un tucàn l'é drì ch'al bàvv un fiàsch ed vén. Ai pàsa una sémmia ch'a gli d'mànda:

"Di' só, tucàn, èt un bichìr ànch par mé?"

"Zért ch'a l'ò, vén só".

I én tótt dù in vàtta ch'ì bàvven, quànd ai pàsa una lusértla ch'la sént l'udàur dal vén e a gli d'mànda:

"Tucàn, in èt ànch par mé?"

"Ai n'ò par té, par mé e par la sémmia ch'l'é qué bèle imbarièga. Vén só ànca té".

Quànd ànch la lusértla l'avé b'vó un bèl póch, la gé:

"A m'é v'gnó una gràn sàid: a vàgh a bàvver d'l'àqua".

La và al fiómm e l'incàntra un cucudréll che à gli dìs:

"Óu, lusértla, t'am pèr un póch instiatinè, cus'èt fàt?"

"Stà bàn, al tucàn al m'à dè da bàvver…"

"Parché? Èl dal vén? Pusébbil che mé an sèva mài gnìnta?" e vì ch'al và vérs l'àlber: "Di' só, tucàn, ai sàn ànca mé".

Al tucàn, imbariègh anca ló ch'mé un zvàtt, al guèrda zà e al dìs:

"Sócc'mel, lusèrtla, mó quànt'àqua èt b'vó?"