PAPAGÀL 2 (n. 51)

Una sgnàura l’avèva ereditè dal maré un alevamànt con zénqv mélla galén e, la cuntinué l’abitùdin, ch’l’avèva insàmm a ló, ed preparèr tótt i dé personalmànt l’impàst pr’el galén. Una matén-na la s’acurzé d’avàir pérs al só anèl, preziàus parché l’avèva un brilànt e, pió che èter, parché l’éra un arcórd d’la bón’ànma. La ciamé al prémm òmen e a gli gé:

"Dante, d’matén-na avì da ràmper tótti egli óv".

"Vól-la scarzèr, sgnàura, zénqv mélla óv?"

"Al sò, am c’piès ànca a mé, mó l’é al pió chèr arcórd ch’ai èva".

Vérs mezdé dal dé dàpp, as presenté Dante, tótt insbrudaiè, e al déss: "Gnìnta!".

"Alàura" la déss la sgnàura "am c’piès dimóndi mó d’màn avì d’amazèri tótti!".

"Tirèr al cól a zénqv mélla galén l’é un lavurìr ch’ai vrà trì dé…"

"Ch’ai vléss ànch trì mìs, mó a l’avàn da fèr: ai tén tróp al mi anèl!".

Dàpp a tri dé, vérs sìra, l’arìva Dante, tótt immardè e stóff mórt : "Gnìnta da fèr: an l’ò brìsa truvè!".

La sgnàura c’prè la và in cà e l’as làsa andèr in vàtta a una pultràn-na e al só sguèrd l’incàntra quàll dal papagàl. La sgnàura la guèrda ló, ló al guèrda lì e al dìs: "O, a mé però t’am fè fèr i ràggi!"