L’OPERÈRI (n. 220)

Un operèri, al ciapèva al tranvài tótt i dé pr'andèr a lavurèr. Una sìra ai éra un gràn féss ed zànt e, pr'una frenè, l'andé adós à una bèla sgnàura, mó sicómm che ch'la sìra i l'avèven paghè con un rudlén ed munàid che ló l'avèva in bisàca, la sgnàura, int al sénter ch'al quèl, las vulté e l'ai cazé un smataflàn.

"Bàn, sgnàura, éla d'vintè màta?"

"Màta mé? Nà, l'é ló ch'l'é un spurcaciàn!" la sdéss lì.

Alàura l'oparèri al capé incósa e al spieghé a la sgnàura la fazànda del munàid.

"Ch'al scùsa bàn, sèl, mó con tótt chi marucéhn ch'ai é in gìro, ló al capéss…". E i tachénn a c'càrrer e i d'vinténn amìgh.

Tótti el sìr i s'incuntrèven, i ciacarèven e ai nasé una sempatì. Una bèla sìra, un'ètra gràn frenè e l'operèri l'andé un'ètra vólta adós à la sgnàura ch'la gé, con un surisén maliziàus:

"Ai fàgh i mì cumplimént: ai ò sintó ch'i àn carsó la pèga!"