LA CÀ BIÀNCA E LA PIÀZA RÀSSA (n. 287)

Un róss e un americàn, ch'i éren d'vintè amìgh, i én al bàr a bàvver insàmm. I éren bèle un póch instiatinè e i tachénn à fères del cunfidànz.

"Da nuèter ai é sàmper stè la domocrazì" al dìs l’americàn. "Pànsa che un dé, int l'85, mé ai ò pisè cànter al rastèl d'la Cà Bianca a Uòsinton!"

"Ch's’ai é ed spezièl?" l'arbàt al róss. "Mé, int l'86 ai ò adiritùra caghè dànter al Mausolèo ed Lénin int la Piàza Ràssa!"

I vàn drétt a bàvver un èter póch e, quànd i én bèle tótt dù in ciarén-na, a l'amercàn ai vén al scróppel d'avàirla cuntè grósa e al dìs:

" 'scàulta, a t'ò da dìr la veritè: mé ai ò pisè dabàn càntr'al rastèl d'la Cà Bianca, mó l'éra el dàu d'la nót e an i éra inción!".

Alàura ànch al róss al sèlta só e al dìs:

"Vésst t'am è détt acsé, a sarò sinzér ànca mé: mé ai ò caghè dabàn int al Mausolèo ed Lénin, mó an um sàn mégga tirè zà el brègh!".