RIME IN PILLOLE (pagina 74)

Quàssta l’an é brìsa una rémma e al n’é gnànch bulgnàis: i én quàter framént ch’ai ò méss insàmm, int una spézie ed zirudèla, giósst pr’an scurdèri brìsa. I én quàter schérz che mi pèder al m’à sàmper cuntè e am i arcórd infén da quànd ai éra un cìnno. Ai é v’gnó fóra una spézie ed léttra scrétta da ón ch’al biasèva póch l’italiàn e pìz al franzàis: al risultèt al n’à brìsa un gràn sàns, mó al fà rédder.

Cara Carenne,
ti scrivo da lontenne,
tronava, slosnava,
tirava la tirenne.

Béggna che tu àvia
un cuòr di maséggna
al cospéto del mio che squàquera
come una sòrbola matura, stringàndola!

E ancor mi ricordévo
quando cantévi
quella bella romanza
che “A Dio spichésti un’èglia” (1)

Vualà Isidor, gran cempion du mond:
centcinquanta chil con una man
e, col stiàp d’al cül,
squizza un pondòr madür.

(1) “A Dio spiccasti l’ale” (da una famosa romanza d’ opera)

***

Un’altra filastrocca infanatile:

Schéccia, barlécca
la córda t’impécca,
mànga bitànga
la pórta, la vànga,
pàn biràn
pistàlla canàn.
(A.Menarini, Uomini e bestie nel dialetto bolognese, 1970)

E, per finire con allegra raffinatezza, ecco un vecchio detto, tra i miei ricordi:
“Èser cumpàgn al dutàur Bunèga ch’l’avèva tólt al bùs dal cùl pr’una pièga!”

(svista fatale!)

-

Paolo Canè