L’ÓC’ (n. 320)

Par la fèsta d'la Madóna, al prìt al fa f'tìr una ragazèla cumpàgn a una Madóna: l'éra una bèla fangiàtta, con una lónga camìsa bianca, t'gnó só da dàu bretèl. La ragàza l'avèva da stèr in cìsa e avrìr e s'rèr el bràza in sàggn ed benziàn ai paruchiàn.
Mó, int al pió bèl che la cìsa l'éra pén-na, una bretèla la se sfiubé e la ragàza la mustré una tàtta! Sóbbit al prìt al gé: "Paruchiàn, brìsa guardèr: qui ch'i guèrden i pirdaràn la véssta!".

Tótt i absénn i ùc', mó un v'ciàtt a s'in cruvé ón con una màn e al gé: "Bàn mé un óc' al pérd!"